Ziende geloven, gelovig zien
Steven Barberien
De realiteit van wat er gebeurd was, enkele dagen geleden, is helemaal ingedaald bij Maria Magdalena. Na het sterven van Jezus en het Pesachfeest krijgt ze nu pas de kans eer te brengen aan zijn dode lichaam. Dat Jezus ooit gezegd had dat Hij na drie dagen weer zou opstaan, was ze waarschijnlijk al vergeten. Och, Hij had zoveel verteld en gedaan…; het was te mooi geweest om waar te kunnen zijn… Hoe dan ook, het was gedaan…, Jezus was dood! En wanneer ze in deze vroege morgen naar zijn graf gaat, met bloeddoorlopen ogen van het huilend wakker liggen, moet de schok enorm geweest zijn. Grafschennis! De steen is weggerold!
En dan begin de hectiek. Er wordt heel wat afgerend. Ze loopt snel naar Petrus en de andere leerling, zij snellen op hun beurt naar de begraafplaats. De ene schiet de andere nog voorbij onderweg… En dan wordt het stil en rustig… Ze kijken, gaan naar binnen, ze zien én geloven… Er wordt niks gezegd. Ze hoeven elkaar niet te overtuigen, de feiten spreken voor zichzelf. Ze zien met eigen ogen de tekenen die tonen dat nu gebeurd is wat Jezus ooit gezegd had: Hij is uit de dood opgestaan.
Dit Paasverhaal is geen vertelseltje of een verklaring achteraf van gebeurtenissen die men niet begreep of verklaren kon. Neen, dit is een verhaal van geloof! Geen geloof dat langzaam rijpt, maar een gelovig inzicht dat ineens tot stand komt. Zien en geloven… Maar ook geloven en zien…
Vanaf dat moment heeft de Kerk haar zending gevonden en gekregen. De kracht om die zending waar te maken, heeft ze pas met Pinksteren ontvangen… Maar nu weten de leerlingen wat ze moeten doen. Dit kunnen ze niet voor zichzelf houden. Dat Jezus verrezen is, is zo bijzonder en uniek; het is hét bewijs dat Hij waarlijk Gods Zoon is. Alleen in het licht van de verrijzenis, vanuit de leegte van het graf, wordt begrepen wat Jezus zei, deed en bedoelde…
Met het zien komt het geloof, met het geloof komt het inzicht… Pasen is daarom ook voor ons hier en nu een feest van geloof, van hoop en van liefde. Want ons geloof vindt er z’n oorsprong, zijn legitimiteit en waarheid… Onze christelijke hoop begint dáár te leven, in die lege grafkamer. De hoop dat onze lieve doden niet weg zijn, niet verdwenen in het niets, maar dat ze leven bij God én dat er ooit een weerzien mogelijk is.
Daar waar die twee leerlingen hun geloof ontvangen, begint ook de universele broederschap van onze kerk. De band van liefde die er is tussen allen die in Jezus geloven kunnen.
Pasen is echt een feest van de Kerk, van elke gelovige, van iedereen die gelooft dat leven, liefde en hoop sterker zijn dan de dood. Want Christus is waarlijk verrezen!
Alleluia! Zalig Pasen allemaal!