Putten uit de bron van levend water
Steven Barberien
Samaria en Sichar worden door de joden gemeden, daar wonen alleen onreine mensen, géén echte joden, die je beter kon mijden indien je zelf niet onrein wilde worden. Maar Jezus doet zoals we Hem kennen: Hij trekt er dwars doorheen en trekt zich niets aan van de vooroordelen. Hij gaat er middenin staan en rust zelfs wat uit in de schaduw. Want het is snikheet, midden op de dag.
En dan komt die vrouw water putten. Blijkbaar wil ze ervan profiteren om tijdens de siësta water te komen putten want ze wil iedereen ontwijken. Ze schaamt zich voor haar slechte reputatie. En ze zal wellicht gedacht hebben dat die joodse man bij de waterput wel zou weggaan, maar dat gebeurt niet. Jezus blijft zitten en spreekt haar aan. Hij spreekt haar aan over de pijn in haar leven…. Géén veroordelende woorden maar woorden van bevrijding…. De vrouw verandert van een teruggetrokken angstig wezen naar een krachtig iemand, die met vertrouwen direct de stad ingaat om tegen iedereen te vertellen over Jezus… die Messias is…
De leerlingen van Jezus zijn ook de stad in, maar dan om inkopen te doen. De vrouw bij de put neemt hun taak van verkondigen over. Ze laat haar kruik achter want ze hoeft geen water meer te putten. Ze is op een bron gestoten die haar zoveel kracht en energie geeft dat ze het levend water in zich voelt stromen.
Jezus heeft gezegd: “Ik heb dorst.”… Woorden die ook weerklinken op het kruis. Jezus heeft dorst, Hij verlangt naar de liefde van de mensen… Maar Hij zit daar alleen… Moesten nu álle leerlingen de stad ingaan om inkopen te doen? Waarom blijven ze niet bij Hem, luisterend naar zijn woorden van levend water?
Als ze terugkomen zegt Jezus dat ze zich klaar moeten houden voor de oogst… Een oogst waar zij niet voor hebben gezaaid. Neen, dat heeft die vrouw gedaan. Zij is gaan verkondigen in de stad zodat er nu velen geloven…
In dit stuk evangelie zit zoveel rijkdom voor ons en zoveel waarin we onszelf kunnen herkennen. We zijn allemaal als die Samaritaanse vrouw, gekwetst door het leven en zoekend naar woorden van vergeving, van begrip en bemoediging. Ook wij dorsten naar liefde… en ook wij zijn als de leerlingen. We lopen vaak weg van Hem en Zijn woorden, en gaan andere dingen doen.
Ons christen zijn op zondag, wordt vaak door de week ondergesneeuwd door de dingen die ons bezig houden. Oogsten, resultaten zien dat doen we graag. Maar zijn wij samen ook bereid om dan eerst te zaaien? Durven wij het aan, om levend water te putten en aan het te bieden aan een ander? Om te getuigen van Jezus? Want geloof moet je leren, proeven, smaken, drinken, en dat kan alleen als een ander jou dat aanreikt…
Er zijn veel mensen zoekende naar zingeving en spiritualiteit, veel mensen vragen om wat verfrissing.. en wij, als leerlingen van de Heer, wij hebben de taak om voor hen te putten uit de bron van levend water, ook al is het op het heetst van de dag. Misschien juist dan! Amen.