Petrus en Paulus, een in geloof
Steven Barberien
Als wij op culturele bedevaart zijn in Rome gaan we natuurlijk ook naar de basiliek van Sint Paulus buiten de muren. En weet u wat zo bijzonder is aan die basiliek bij het graf van Paulus? Daar vindt men allemaal medaillons met de namen en afbeeldingen van alle pausen, beginnend met Petrus. Je zou kunnen zeggen dat dit eigenlijk te zien zou moeten zijn in de Sint-Pietersbasiliek bij het graf van Petrus, maar dat is dus niet zo. De afbeeldingen van de opvolgers van Petrus vinden we bij Paulus en daarmee wordt al duidelijk dat de eerste apostel, Petrus, hoort bij de dertiende apostel, Paulus.
Ze vullen elkaar aan. Ze hadden een totaal verschillende achtergrond en visie, ze hebben met elkaar conflicten gehad en die opgelost. Hun gemeenschappelijk geloof in Jezus hield hen samen en bracht hen steeds weer bij elkaar. Ze zijn allebei de marteldood gestorven in Rome en vanaf de eerste eeuwen worden ze op dezelfde dag gevierd. Ze zijn de twee steunpilaren waarop de Kerk is gegrondvest. En beiden waren zelf ook stevig gegrondvest op het ware fundament van de kerk: Jezus Christus. Dat blijkt wel uit de schriftlezingen van deze dag.
We kunnen horen hoe de leerlingen het lot van hun meester delen. Het lijdensverhaal van Jezus wordt ook hun verhaal. Men wordt gevangengenomen en gefolterd en ter dood gebracht. Zo ook Petrus, die gevangengenomen in de kerker zijn terechtstelling afwacht. Hij wordt streng bewaakt maar er is bevrijding op komst. Het zijn de dagen van het ongedesemde brood, Pasen dus. En net zoals Jezus opstaat uit het graf, zal Petrus bevrijd worden uit die kerker des doods. Sta vlug op, zegt de engel! Dit bevrijdingsverhaal is een opstandingsverhaal, een paasgebeuren. Geen kettingen of geen bewaking, geen macht der aarde kan de boodschap van de apostelen en de werking ervan tegenhouden.
Paulus moedigt in de tweede lezing zijn naaste medewerker Timoteus aan vol te houden, trouw te blijven aan de dienst van het evangelie, ook wanneer dat grote moeilijkheden met zich meebrengt. Hij geeft zichzelf als voorbeeld. Hij weet heel goed dat hij niet uit zichzelf of uit eigen kracht heeft volgehouden, maar dat de Heer hem terzijde heeft gestaan en hem de kracht heeft gegeven om zijn taak te vervullen. Deze aansporing is dus niet alleen voor Timoteus bedoeld maar ook voor ons. God is zijn mensen altijd nabij!
Wie de kans heeft ooit de graven van deze twee bijzondere mensen te bezoeken, zal stellig onder de indruk komen van hun getuigenis. Niet van de pracht en praal eromheen, maar van het geloof en het vertrouwen van deze twee mannen, zo verschillend, maar zo één in het geloof in Jezus. Om zijn boodschap hebben ze het leven gegeven en hebben ze eeuwig leven gevonden! Ze zijn de grondvesten van ons geloof geworden; aanmoedigers en bemoedigers voor elke mens die in Jezus geloven wil... Rotsen van mensen, waarop je kan bouwen!