Pasen, lenteknop van geloof
Gust Jansen
Er is veel stil verdriet in onze omgeving, meer dan we soms zien en weten. Bovendien trekt het leed van de wereld elke dag in al z’n hevigheid aan ons voorbij: camera’s volgen ontelbaren op hun kruisweg. De media laten iedere dag een andere Calvarieberg zien…
En in zo’n wereld vol dood en verderf vieren wíj, bijna brutaal, Pasen. We zeggen en zingen deze dagen dat niet Calvarie, het kruis en de dood, onze eindbestemming is, maar licht en leven bij wie God is.
'In het donker licht bewaren' is wat we proberen te geloven – tegen angst in soms; '… geef mij, óns, er hoop voor terug…!”
En omdat we zeggen te geloven, durven we vanavond - dwars tegen alle schijn in - met oude verhalen en rituelen te vieren, dat er een God is, 'die weet wat in mensen omgaat…', die recht zal doen aan wie in dit leven geen recht is of wordt gedaan… In dat geloof, op die weg, is Hij ons voorgegaan, Jezus van Nazareth, die geleden heeft, gekruisigd is, gestorven en begraven en de derde dag verrezen. Wíj die zeggen te geloven, mogen Zijn naam dragen, Zijn weg gaan: 'in het donker lícht bewaren', met elkaar, met wie dat nodig heeft…, barmhartig…
Staande rond de doopvont, aan het begin van het leven van een nieuw mensenkind, vragen kinderen en soms ook ouderen nogal eens: "Waarom liggen er van die zwarte haartjes in dat water; waar komen die vandaan?" Ik wijs dan naar de al wat oudere kwast, die hiervoor onder het kruis op de grond ligt. Dan vertel ik dat we aan het eind van ieder mensenleven bij het gelovig afscheid in de kerk de overledene altijd zegenen met ditzelfde 'leven gevende water van het begin', opdat hij of zij - net als Jezus - verder leven mag, over de dood heen, bij wie God is… Een glimlach vaak verraadt dan het prille, al ontluikende, nog in de lenteknop groeiende paasgeloof, óf het nog sluimerend aanwezige geloof van Pasen…
Wie u ook bent, laten wij hier samen ons geloof uitzeggen, in de hernieuwing van de doopbeloften...