Levende herinnering

Steven Barberien

Steven Barberien

Je moet bij jezelf eens nagaan hoe vaak je bezig bent met ‘vroeger’. Het is ongelooflijk hoe vaak een mens terugkijkt op wat geweest is. Dingen van nu, gebeurtenissen van het heden, laten telkens weer
het verleden naar boven komen. Wat ooit was, blijft een deel van wat nu is. Zo is het ook voor het Joodse volk.  

Dit gezamenlijk herinneren van wat God ooit deed voor het Joodse volk, is een belangrijk deel van hun godsdienstig leven. Maar denken aan vroeger is voor joden niet alleen een herinneren, maar ook
het verleden in het heden brengen. Wat toen gebeurd is, gebeurt nu nog. Men stelt het verleden present, tegenwoordig.  

Het joodse Pesachfeest is het opnieuw beleven van de uittocht uit Egypte. Elk jaar opnieuw ondergaat het volk van Israël die bijzondere gebeurtenis dat God hen bevrijdt en naar het beloofde land brengt.

Wij christenen hebben dat gevoel van levende herinnering overgenomen uit onze joodse wortels. Wat Jezus ooit deed bij het laatste Avondmaal, vooruitdenkend aan zijn sterven op het kruis, dat vieren wij hier en nu. Die laatste maaltijd, het kruisoffer, waarbij Gods Zoon Zijn Lichaam en Bloed geeft, maar ook de vreugde van de verrijzenis, vieren wij in elke Eucharistie.  Meer nog, in elke Eucharistieviering wordt het opnieuw beleefd, ervaren. Het verleden wordt present gesteld en in het hier en nu gebracht.

Vanavond brengen we in levende herinnering hoe Jezus zijn leerlingen en ons verzamelt om te delen in zijn leven, in zijn Lichaam en Bloed, in zijn verrijzen...