De hemel kijkt naar ons
Steven Barberien
"Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken?”
Staren naar de hemel, dat doen wij allemaal wel eens. ’s Avonds laat of ’s nachts naar de vele sterren kijken en ons dan afvragen hoe onmetelijk groot het heelal is en hoe klein wij wel niet zijn... En heel af en toe staren wij ook naar de hemel, naar God, ons afvragend: waar zit Hij toch? “God, waar blijft Ge toch? Ziet Gij dan niet dat wij u nodig hebben?”
Ook ik stel soms de vraag: “God, leest Gij het Brabants Dagblad niet, waarin een groot artikel stond over honderden verdronken vluchtelingen en een heel klein artikeltje over twaalf christenen die overboord werden gegooid, of dat andere berichtje over die Koptische christenen, die omwille van Uw Naam gruwelijk werden vermoord?
God, kent Gij het KASKI niet, dat elk jaar weer de cijfers publiceert van een dalende kerkgang en een stijgend aantal kerksluitingen?
En gaat Gij in mijn tijd voor onze Kerk het koninkrijk herstellen? Zal ik het zien gebeuren dat U recht doet aan allen aan wie het recht ontnomen is in onze wereld?”
Er komt geen antwoord vanuit de hemel... geen enkel... Waarom niet? Misschien omdat het antwoord al gegeven is. “Het komt u niet toe dag en uur te kennen, maar gij zult kracht ontvangen van de H. Geest, die over u komt om van Mij te getuigen tot het einde der aarde...” Dus... moeten we ophouden met te staren naar de hemel, alsof dit de redding zou bespoedigen... en om ons heen kijken, naar de mensen die we tegenkomen, als we ons hoofd draaien van links naar rechts in plaats van statisch, met opgeheven kin naar boven te kijken.
De Geest die ons God waarachtig leert kennen, die Geest geeft ons de kracht om anderen nabij te zijn. Kijk eerst goed naar de mensen, observeer hun gedragingen, hun woorden om erachter te komen wat hen bezighoudt, bezielt, wat hun nood is. Zie, zoals Jezus ziet naar mensen. Hij kijkt ze aan, ziet ze zitten... Hij ziet kansen om te genezen, om te groeien, om tot geloof te komen.
God waarachtig leren kennen is leren zien zoals Jezus... en dan begin je misschien te begrijpen dat wij niet moeten staren naar de hemel... maar dat de hemel naar ons kijkt. Dat wij niet moeten roepen: “God, doe er iets aan!” maar dat God zich afvraagt: “Mens toch, wanneer doe jij er iets aan?”
“Ik heb je mijn geestkracht gegeven, Ik werk met je mee en schenk kracht aan je woorden door de dingen die je doet, de tekenen van liefde die je stelt aan anderen.”
Hemelvaart is niet als mens kijken hoe Jezus ten hemel vaart, maar er vaart achter zetten om te kijken hoe jij een ander nabij kunt zijn om zo de hemel op aarde te brengen...